اشعار

مدینه شد ز داغ مصطفی بیت‌الحزن امشب            فضای عالم هستی بود غرق محن امشب

مکن ای آسمان روشن چراغ ماه را کز کین            چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امشب

از سـراپـای مـدیـنه گِـل غـم می‌ریـزد            اشک از دیـدۀ غـم‌بـار حـرم می‌ریـزد
از نـگـاه نـگـران، بـرق الـم می‌ریـزد            آه آرامـش زهـراسـت به هم می‌ریـزد

دیـدی دلـم از هرچه می‌تـرسید دیدم            افـتـاده‌ای در بـسـترت سـرو رشـیدم

هـر روز دیـدم دیـدۀ بــارانـی‌ات را            دیـدم شـکـاف کهـنـۀ پـیـشانـی‌ات را

بعد از تو سهـمِ فـاطـمه آزار می‌شود            این راهِ ظلـم، بعـد تو هـموار می‌شود

حرف از وداع می‌زنی و، سقفِ خانه‌ام            با حـرف‌هات، بر سـرم آوار می‌شود

مـدیـنه شهـر رسـالت محیط غـم‌ها بود            به کوچه‌کوچه آن ناله بود و غوغا بود
حکایت از غم هجران مصطفی می‌کرد            قـیـامتی که به شهـر مـدیـنـه بر پـا بود

پـلـک‌هاى کـبـود خود وا کرد            دور تا دور خـود تـمـاشا کرد

اشک از گوشه دو چشمش ریخت            گـریه بر گریه‌های زهرا کرد

یا عـلی بنـشـیـن کـنـارم، یـاریِ آلام کن            سـیـنۀ سنگـین من را با حسین آرام کن

غصه‌ها دارم به سینه، دردها دارم به دل            با حسن تسکین دلم را زین همه آلام کن

فلک امشب نشان داده‌ست روی دیگر خود را            که پس می‌گیرد از خلق جهان، پیغمبر خود را

محمد آخرین برگ نبوت بود از این دفتر            خدا می‌بندد از این لحظه دیگر دفتر خود را

از بس نبی به شخص علی التفات داشت            حتی در احتضار هم از این صفات داشت

خود چشمۀ حیات ولی تـشنۀ علی‌است            گـویـی از او ارادۀ آب حــیـات داشـت

امامُ الـرحـمـتِ اول و یا پیـغـمـبـرِ آخَـر            امین خالق و مخلوق حتی بهر هر کافر

همینست آنکه برحقش دهد موسی قسم، حق را            که یارب از بلا و از عذاب قوم من بگذر

مهمان که دعوت می‌کند پیغمبر اکرم            بر او مـحـبت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم
ما هم که اینجـائیم مهـمانان او هـستیم            حـتـما عـنایت می‌کـنـد پـیغـمبـر اکرم

حرف از وصیت‌های آخر می‌زنی بابا            از پیـش زهـرایت کجا پـر می‌زنی بابا

این لحـظه‌ها یاد گـذشته کرده‌ای انگار            حرف از وصیت‌های مادر می‌زنی بابا

لحظه‌های آخرش بود و به حیدر خیره شد            اشک از چشمش چکید و کنج بستر خیره شد

تا که عزراییل وارد شد برای قبض روح            بر علی و فاطمه با حال مضطر خیره شد

یـاس سـپـیـد بـاغ بـهـاران مـن بـیـا            نـور پُر از تـلألـؤ چـشـمـان من بیا
لرزه نشسته بر تن و دستان من بیا            جان میدهم کنار تو ای جان من بیا

در پیشِ من آتش مزن بال و پَرَت را            خـونین مکن جـان پدر چـشم تَرَت را

فـردا هـمینکه جـمع کردی بـسترم را            آمـاده کن کـم‌کـم عـزیزم بـسـترت را

ای در هوای ماتم تو عرش، سوگـوار            ای در غـم تو چـشم سماوات، اشکـبار

اسـلام در مـصیـبت تو می‌شـود یـتـیـم            دین در فراق روی تو بی تاب، بی قرار

سر به دامان علی داشت که جان بر لب بود            آخرین ذکر نبی، یاعلی و یا رب بود

نفـسِ آخـرِ او بود که می‌گفت: حسین            و کـلام دگـرش یـادِ غــم زیـنـب بـود

از غـمت خـالق دادار به هم می‌ریزد            دلم از اشک تو ای یار به هم می‌ریزد

دخترم گریه مکن قلب مرا می‌شکنی            پـدرت عـاقـبت کـار به هـم می‌ریـزد

قـد رعنای رسول الله آخر سر شکست            پایه‌های عرش از این داغِ درد آور شکست

رحمةُ للعالمین بود و مصیبت ها چشید            صبر کرد و حرمتش در بین هر معبر شکست

به ذکر یاعلی، جان می دهم عالیِ اعلا را            بخوان خود یاعلی، بالا سرم این نام زیبا را

علیاً یاعلی، ذکر عروج و ذکر معـراجم            صدای دلنـشـین تو مصفـا می‌کند ما را